ASYŻ, 7 września 2024. Dziś kapitulni przeżywali dzień w inny sposób niż zwykle; udali się do Asyżu, w pielgrzymce, jak to miało miejsce w przypadku innych kapituł generalnych, aby zgromadzić się przy grobie Serafickiego Ojca.
Po drodze pięknie było kontemplować krajobrazy Lacjum i Umbrii. Stąd rozumie się nieco bardziej miłość Franciszka do natury, do stworzeń, którą czerpał z życia wiary, rozpoznając w nich znak Stwórcy, ale także z tego, że spędził życie w niezwykle pięknym i zróżnicowanym środowisku naturalnym, mogąc kontemplować szeroką panoramę odcieni zieleni, góry, płynącą wodę… Być może brzmi to jak poezja, ale jest to również część życia. Po przybyciu do Asyżu bracia zostali powitani w dużym refektarzu Sacro Convento i zatrzymali sie na mały poczęstunak. O 11:30, w Bazylice Dolnej, Minister Generalny przewodniczył Mszy św. koncelebrowanej przez Radnych generalnych i kapitulnych. W homilii br. Roberto odniósł się do dwóch wskazań dotyczących św. Franciszka, zaproponowanych przez liturgię dnia: ubóstwo i pokora. Dla ministra są one jak „dwie latarnie, które mogą oświetlić naszą drogę i drogę całego Zakonu”. Jesteśmy pielgrzymi do grobu naszego Ojca Franciszka, świadka ubóstwa i pokory.
Br. Roberto określił cel tej pielgrzymki: „jesteśmy tutaj także po to, aby wyrazić zdecydowaną wolę, aby w ciągu najbliższych sześciu lat Pan był naszym jedynym dobrem”. Zanurzeni w świecie i czasami prociągani przez przekonujące świecidełka bogactwa i prestiżu, Minister wezwał braci do „ogołocenia się z siebie i świata, aby przyodziać się w Boga i przyjąć pokorę tych, którzy rozumieją pochodzenie wszelkiego dobra”.
Na zakończenie celebracji bracia procesjonalnie zeszli do grobu św. Franciszka, gdzie nowowybrani Przełożeni złożyli wyznanie wiary i przysięgę wierności, przypominając wezwanie Serafickiego Ojca: „Zacznijmy, bracia, służyć Panu Bogu, ponieważ do tej pory w niczym lub w niewielkim stopniu postąpiliśmy naprzód”. Na zakończenie bracia na ręce Ministra generalnego odnowili profesję zakonną, po czym br. Roberto pobłogosławił wszystkich relikwiami Świętego.
Ubogaceni tą uroczystością bracia udali się na obiad do Domus Laetitiae. Reszta dnia upłynęła na odpoczynku, modlitwie, zwiedzaniu (dla niektórych także „odkrywaniu”) miejsc franciszkańskich lub na wymianie myśli. Część grupy wróciła do Rzymu wieczorem, pozostali (większość) pozostali w naszych domach, w Asyżu (klasztor i Domus Laetitiae), Foligno i Spello na noc, gotowi do wyjazdu następnego dnia do Sanktuarium na Alwernii.
